sen ne zaman doğdun? ben ne zaman anne oldum?
minicik parmaklarını göğsüme yapıştırdığın gün, hırsınla doğduğun gün ne çabuk geçti?
bumburuşuk kocaman ayaklı kızım ne zaman bu dünyanın en güzel kızına dönüştü?
abinin şaşkın bakışlarını seyretmeye doyamamışken inatla ben de geliyorum dediğin gün ne kadar kararlıydım hayatıma sığmayacağını sanıp yanılırken! buradayım, diye bağırıyor sesin şimdi… “heeeyy buradayım!”
doğru kararı vermişim.
abinin bi’tanesi olasın diye doğdun, dünyamın en güzel kızı oldun prenmesim…
seninle bugünden didişirken kendi çocukluğumu büyütüyorum. anneme nefretimi senin kucaklayan minicik kollarının arasında öğütüyorum kızım. ben gibi büyüyorsun, ama annem gibi olmama izin vermiyorsun. koskocamansın kızım, “seninim,” diyorsun! “annemsin…”
çığlık çığlığa inat savaşında caymayan kararlılığınla, heveslerini dile getirişindeki ısrarla, huzuruna düşkünlüğünle, gerektiği an esirgemediğin suçlayıcılığınla, bıraktığım yerde kalmayışını yüzüme vuruşunla, ayrı geçen her günümüzün intikamını almaya zorluyorsun beni kızım.
bana “sen de böyle olmalıydın!” diyorsun.
şefkatini kaybetmeden şiddetli, sevme yeteneğini kaybetmeden mantıklı, huzurunu kaybetmeden “dahil” olabilmeni dilerim, her şeye!
seninle prenmes masası yüzünden, muffak seti yüzünden, terliklerini giymeden dolaşman yüzünden başlayan kavgalarımızın “ben peynir sevmem ki”ni kabul edişim gibi itiraz edemeyeceğim derecede hep senden yana sonuçlanması aslında çok hoşuma gidiyor.
aynı tavrı “hayır, ben bu sene avrupa’yı dolaşacağım… yalnız!” dediğinde de gösterebilir miyim bilmiyorum. umarım her istediğini gerçekleştirebileceğine inandığım bu gücün artarak büyür, seninle birlikte...
ama şimdilik “tam üş” yaşında kal, dördüne girerken kucağımda, sıcacık, tombul yanaklı, yumuşacık…
ilk ojen, ilk rujun kadar parlak olsun geleceğin de… pırığtılı!
avuçlarını birleştirip altına yerleştirerek yanaklarına bal kattığın uykularına gerçekleştirebileceğin rüyalar girsin prenmesim.
ne istersen o olsun annem!
bu dünyadaki en güzel kız hep sensin unutma!
seni ummadığım, hayal edemeyeceğim, içime sığdıramayacağım kadar çok seviyorum ayşegül’üm… hayatının hiçbir günü sana bu konuda bir anlık şüphe yaşatmasın minik uğurböceğim.
kocaman kucağım hep senin…
annesinin kızısı!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder