roman kahramanı

dudaklarının izin verdiği kadar onundum.
bacaklarımın izin verdiği kadar gidebiliyordum yanına. sanki kendimizi idare etmiyor, mecburen salınıyorduk birbirimizin etrafında. beni çağırdığı zaman hiç hayır demiyor, benimle olduğunda ne zaman gideceğini hiç düşünmüyordum.
suskun kaldığımız her dakikaya birkaç öpücük, karanlık her saate en derininden virgüller sığdırıyorduk. birbirimizden bağımsız, biz değilken hatta… ikimiz oluveriyorduk: uyanana kadar! birlikte uyanmadan geçtik gittik birbirimizin yıllarından.
kahvaltı etmedik hiç birlikte, uyanınca nasıl görüneceğimi düşünmedim hiç mahmur dalıp giderken. hiç yanımdan ayrılıp gitmedi! kolyemi, tokamı unutmadım hiç komodininde, saç telim yastığında kalmadı hiç.
özlediğini söylediğinde emirdi, özlemişsem yanımda!
“gel,” derdi. “uzan…”
gözlerimi açık tutmak için zorluk çekerdim bana baktığında…
“küçücük,” derdi ellerime bakıp. tırnağımla parmağımın dibi arasındaki o kısacık mesafede dolanırken dudakları sadece işaretparmağımı değil ruhumu baştan çıkarırdı. “bu küçücük eller ne yapacak şimdi biliyor musun?” derdi avucumu göğsüne, tam kalbinin üstüne götürüp. bir an, sadece bir an açabilirsem gözlerimi, bana bakışındaki şehveti yakalar boynuna gömerdim burnumu, güzel kokardı.
değil utanmak çoğunun aklına gelmeyecek şeyleri az sonra her yerinde yapacak olan ben değilmişim gibi utanır, elleri yüzüme değmedikçe gözlerimi açamazdım. saçlarımı yanaklarımın üzerinden çekip kulaklarımın arkasına atarken nefesini duyar, gözlerimi, açarsam yazmaya çalışırken aklımdan uçan cümleler gibi kaybedeceğim korkusuyla sımsıkı yumardım. üst dudağımda dolanan dili bedenimi felç eder, bacaklarım onunkilere sarılmazsa düşecek gibi olurdum.
ancak emrederse gözlerimi açardım. söylediğini yapmazsam çekip gideceğinden korkarak… sabaha kadar!

sabah olunca göğsüme düşmüş yapraklarının arasından kaldırırdım roman kahramanımı, gecemi sarsmış vücudunu saklar gibi saklardım ayracı kitabının arasına… uyanırdım!


http://www.dailymotion.com/video/xcuuwq_hess-is-more-yes-boss_music