avunmam lazım, çünkü avutamıyorum artık!
kalemi tutamıyorum artık saatlerce. çizgili defterlerimde bile düzgün değil harflerim. yazamayınca ağlayamıyorum da. uyuyamıyorum da hiç.
ama benim avunmam lazım. çünkü acısına sarılmam lazım şimdi orda üşüyen onca yalnızın.
oysa ben…
hayatındaki en değerli şeyi benimle paylaşan bir kadını üzdüğüm günler için çok pişmanım… özür dileyemiyorum.
uğruna savaşmaya hiç yanaşmayıp hak etmediğimi baştan kabullendiğim bi aşkın hep bıraktığım yerde kalacağını sandım... şimdi o aşık ben yalnızım.
avunmam lazım. ya da unutmam…
ama unutamıyorum! hiç aklımdan çıkmıyor. ne yaptıysam olmuyor, çaresizim. unutamıyorum.
hala küs müsün bana bilmem lazım… biliyorum çikolatalı ekmeği peynir yemeden önce yese de olur ali, söylediğin her söze kayıtsız şartsız “peki,” demek için geç kaldım, biliyorum. ama ben sanırdım ki her şeyin düzelmesi için vaktimiz var! ne hata ettiysem affet, battı artık gemi. büyüklük sende kalsın e mi anne?
tüm izlerimi sildin mi bilmem lazım… biliyorum beni de aşkın kendisi gibi terk ettin, ancak o şarkı çalarsa aklına düşüyorumdur, biliyorum. ama ben sanırdım ki aşklar ancak filmlerde böyle! beni de şimdi sevdiğin kadın gibi sevebileceğine hiç ihtimal vermedim. şimdi onu sev beni affet e mi aşkım?
çünkü artık benim avunmam lazım!
