her cümlesi borç kiminin

yüz yıl boyunca gece gündüz okusam ödeyemeyeceğim borçlarım var benim. bir daha hiç ama hiç dostlarımdan yardım istemeyeceğime yemin ettiren borçlarım… ama kimsenin minnetini sırtlanmadım. kimseye borcum yüzünden tamah etmedim. budur çekilemeyen yanı karakterimin.

ödemeyeceğimi sandıklarında biriktirdiklerim, karşılarına çıktığımda yüzlerinde kendilerinin bile göremeyeceklerini gösterdi bana… kuruş kuruş. ama kimsenin suratına sandığım gibi olmayan karakteri yüzünden tükürmedim. kimsenin haddini borcumla genişletmedim. budur sebebi hadsizliğe tepkime tahammül gösterilemeyişinin.

inanmam ya, dilerim ki hesabını görecek bi yaradanı olsun bu düzenin. olsun ve eyvallah demeden borcuma, hiçbir alacaklım ölmesin. avucumu açtığımda karşılarında, yüreğimi çıkarıp diğer avucuma rehin diye sakladığımı bilmeyen kimsem ölmesin. neşemi borcumdan düşenin haddini, evladımın kursağındakini verdiğinden bilenin haddini, saygımı buruşturup kinimi büyütenin haddini, sevdiğimi bana çok bilip çaresiz yalnızlığıyla nazarlayanın haddini bildirmeden benim de canımı almasın.

parayla olmadı benim günüm güneşim. onunla en çok hata yaptım, kendime yakıştıramadım. adımı da şan için değil, bi çocuklarımın nüfüs kağıdında bi de kitap künyesinde görüp sevinirim. annemdendir, alışkınım çok bedduam var ama işte ölmedim. çok duasını da almışımdır, okuduğu yazardaki terimi bilen çok okurun. bununla yaşıyorumdur belki, kim bilsin.

şükür, cümlelerimin birini bile kimseye borç vermedim. kimseden yazdığım bir harf için bile alacaklı değilim.


şimdi yok, etrafım eksik belki ama olanımı hep paylaşırım ben, helali haramı da bilmem. borcu olan ne kadar ‘haram olsun!’ dileyebilir ki zaten. ama yine de insanım, kindarım ki dilerim; kendini yazar sananın emeğimle okunan hiçbir cümlesi okurunun gönlüne sinmesin. anına değse de ömründe yer etmesin.


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder