evet senin kocanı…
hani dün koklaya koklaya asıp sonra da ütülediğin gömleğinde sana ihanetinin izlerini aradığın kocanı!
sen akşam yemeğini ikinci kez ısıtıp beklerken seviyorum kocanı ben. öpmek için uzandığın dudaklarını bi bahaneyle senden kaçıran adamı, evet…
o kadar seviyorum ki, sevişmek yetmiyor: kocanı ben seviyorum ama onunla sen uyuyorsun.
yanında olmadığı zaman senin aklına bile gelmiyor ya, işte ben o anlarda seviyorum kocanı. yanımdayken seni düşünüp tedirgin olduğu anlarda…
bir eşi sende olan yüzüğüne değiyor parmaklarım elini tutarken!
sen onu “bekliyorsun”, ben kocanı “seviyorum”!
*
tanıştığımızda bana söylediği ilk cümle neydi biliyor musun?
“ben evliyim,” dedi.
hiç gururlanma şimdi, kocam gizlememiş ki diye böbürlenme! o kadar üzgündü ki bunu söylerken… omuzları düşmüş, özenle giydirdiğin kıyafetin içinde hapsolmuş gibi çaresizlik içindeydi.
“biliyorum,” dedim.
umutsuzluğunu havada görebilir, neredeyse elle tutabilirdin bunu söylediğimde görsen. evli olduğunu bilmem onun benimle ilgili hayallerine koyduğum nokta olabilirdi ona göre. o kadar koşullanmıştı. benimsemiş demedim… rahatlama hemen!
aramızda dolaşan “keşke” kelimesini tuttum ben. o an, orda! sakladım sonra onu… sık sık kullandım da.
mükemmel.
YanıtlaSilBiri aşkı,sevgiyi ve hayallerini çok erken geçmişe gömmek zorunda kalan,diğeri ise aşkı bulmasına rağmen geç kalmış olan iki ayrı insanın keşkelerle bezenmiş çaresizliği...
YanıtlaSilya harika harka harika ben hçbişeye kolay kolay harika demem güzel derim hoş derim geçer gider :) ya bu harika nursel hnm harika, bloguma beklerim bende. fikirlerinz kıymetli olacaktır.
YanıtlaSilçoğu güzel blogu oldugu gibi burayı da tesadüfen buldum. lakin bilinçli olarak ekleyeceğim takip listeme. umarım hep yazarsınız.
YanıtlaSil